υδροκύων

ο / ὑδροκύων, -κυνός, ΝΑ

νεοελλ.

ζωολ. παλαιότερη ονομασία γένους οστεοϊχθύων

αρχ.

ως κύριο όν. Ὑδροκύων

τίτλος σάτιρας τού Ουάρρωνος, γραμμένης κατά τον τρόπο τού κυνικού φιλοσόφου Μενίππου, η οποία δεν έχει διασωθεί.

[ΕΤΥΜΟΛ. < υδρ(ο)-* + κύων «σκύλος». Ο τ. με τη νεοελλ. του σημ. είναι αντιδάνειος, πρβλ. αγγλ. hydrocyon].